Blogoleira arquivos - Mario Regueira

21/10/2013 by marioregueira

A cadea dos libros

Había ben tempo que non chegaba un meme aos peiraos deste porto, algo que deixa ver o estado de coma profundo no que se atopa a blogoleira, ou se cadra como foron mudando as súas dinámicas nestes anos. A graza deste meme, ou cadea, é que é sobre libros, ou sobre literatura, así que, aínda que sexa longo, imos facelo.

Quen te convidou: o camarada Francisco Castiñeira, un dos tenaces resistentes desa blogoleira que viviu mellores tempos. Como o meme é sobre libros vén a conto dicir que o Castiñeira sacou hai cousa dun ano un volume de relatos titulado Podería falar de nubes, unha obra que tiven a honra de presentar na súa primeira rolda pola cidade da Coruña e á que vos recomendo que lle botedes un ollo.
Convidamos a tres blogues para que sigan a cadea. Pois non está doada a cousa, e menos neste tempos, pero aí vamos: O outro lado do espello, que sempre recolle o testemuño destas cousas, Txiki Calvo, aproveitando que por enésima vez volve a bloguear e Montse Dopico, que o outro día falaba comigo de que quería retomar a actividade nun blogue tan interesante.

As preguntas:

O último libro que liches.
Tantos cabaliños lindos de Cormac McCarthy, pero é probábel que entre que escribo isto xa mudase xa que, por distintas obrigas, ando a ler uns cantos libros á semana.
O libro que mudou o teu xeito de pensar.
Sempre cheguei tarde aos grandes libros que converteron a outras persoas. Normalmente colléronme convertido ou ben xa completamente perdido para as súas causas. Noutro sentido, libros como Rayuela de Cortázar ou Trilce de César Vallejo mudaron moito a miña relación coa literatura, tamén no relativo á escrita.
O último libro que che fixo chorar.
Seguramente foi Expiación de Ian McEwan, antes del, Rastros de Vidal Bolaño e antes aínda Peter Pan e Wendy, de Barrie. E xa, creo que ao longo da miña vida só o conseguiron eses tres libros. Non son eu moito de chorar lendo, que se estragan as páxinas.
O último libro que che fixo rir.
Rir moitos, pero posiblemente os únicos cos que o fixen a gargallada aberta foron O bosque dos raposos aforcados, de Arto Paasilinna e Como acabar dunha vez por todas coa cultura, de Woody Allen, particularmente o capítulo dedicado aos libros de memorias e á Xeración Perdida. Ah, e tamén rin a gargalladas co Quixote, algo que non todo o mundo acaba de entender.
O último libro que che prestaran e non che devolveran.
Son bastante mirado para iso, e non me esquezo de reclamar os préstamos, así que se non o reclamei é ou porque non me lembro ou porque renunciei xa a recuperalo e pasei a consideralo a miña contribución á instrución e á cultura d@ descerebrad@ que se quedou con el (mal raio @ parta).
Un libro que che emprestaran e que non devolveras.
Claro, que o vou contar aqui… Non en serio, hai moitísimo tempo que debo a biografía en verso que Viktor Sklovski fixo de Maiakovski e tamén as memorias de Luís Soto. Por sorte déboos a bos amigos que aínda van agardar un pouco máis a facerme un boneco vudú.
Un libro que relerías.
Alguén dixo unha vez que grande pracer da literatura non era a lectura, senón a relectura. En calquera caso, se en algo ten razón o vello pailaroco de Harold Bloom é en que a nosa sociedade non ten tempo para ler todo o que debera ler. É por iso que considero a relectura un luxo, habendo tantas e tantas obras novas. De facela, case sempre é unha relectura parcial, de obras que xa coñecía pero que acaban de ser traducidas ao galego.
Un libro para agasallar a cegas.
Pois nin idea. Seguramente, e facendo un pouco de trampa, a banda deseñada Emigrantes de Shaun Taun. Serve tanto para agasallar a cegas que por non ter non ten nin texto e conta un relato universal do que nunca nos damos librado: a emigración.
Un libro que te sorprendeu para ben.
Será porque presenta un mundo fantástico con gorentosos toques de steam-punk, será porque presenta un universo paralelo cunha Cataluña independente, será porque ao mellor saen as meigas galegas nas futuras entregas, ou será pola sorpresa de verme, aos meus anos, pendente dun conto de fadas, pero diría que calquera da saga Reckless de Cornelia Funke, marabillosamente editados na nosa lingua por Xerais.
Un dos primeiros libros que liches na escola.
Non lembro nada digno de mención nos primeiros libros da escola, alén de que non foron moitos. Se cadra, o tardío Rebeldes, de Susan E. Hinton, que me fixeron ler ao borde da adolescencia e que, naquel Ferrol que saía dos convulsos 80 para entrar nos convulsos 90 falaba de cousas ben coñecidas: cuadrillas de marxinais petándose contra cuadrillas de nenos ben.
Un libro que roubaches.
Claro, que o vou contar aquí… Veña, non foi un roubo premeditado, pero a ocasión que fai ao ladrón quixo que arrebatase un exemplar de O retrato de Dorian Gray duns grandes almacéns. De cara ao futuro, levo anos tramando un plan para espoliar todos os libros da Libraría Couceiro de Compostela, ando buscando un camión o suficientemente grande, e namentres voume gañando a confianza da xente que traballa alí e aproveito para estudar a estrutura do edificio.
Un libro que atoparas perdido.
Hai anos, nunha das miñas primeiras visitas a Lisboa, atopei A brincadeira de Milan Kundera, perfectamente apoiado contra unha farola dun miradouro. Estaba tan ben colocado que non me atrevín a collelo, aínda que sempre me lembrarei do detalle. Daquela comezaba a popularizarse o BookCrossing e creo que sinxelamente non souben identificar que era un libro para levar. Volvín ao miradouro nunha das últimas viaxes, pero o libro xa non estaba. Por sorte, Lisboa sempre é xenerosa e deixa outros agasallos nos lugares máis insospeitados.
O autor do que máis libros tes.
Sen dúbida Méndez Ferrín. Un autor que lin con fruición na primeira mocidade, que practicou case todos os xéneros e que aínda agora ocupa unha parte importante da miña tese de doutoramento.
Un libro valioso.
Sentimentalmente, todos os libros que herdei do meu avó. Especialmente El resplandor de la hoguera, de Valle-Inclán, o libro que atopamos na súa mesa de noite e que, a xulgar pola marca, non chegou a acabar. Telo nas mans sempre me fai pensar cal será o libro do que a morte me roubará o final para sempre.
O libro que estás a ler agora mesmo.
Simultaneo tres, pero o que vou ler con máis vagar e devezo vai ser Cartas de aniversario, o derradeiro libro de Ted Hughes.
Un libro que prohibirías.
Os libros non se prohiben, combátense con outros libros mellores. E ningún libro xustifica as barbaridades que poidan cometerse no seu nome porque son as mans das persoas, e non as súas páxinas, as que as realizan.
Un libro que levas tempo querendo ler.
Moitísimos, seguramente demasiados. Por ir aos clásicos pendentes, o Decameron de Bocaccio editado por Rinoceronte, que leva xa un tempo na casa, será que me impresiona o seu volume.
O próximo libro que vas ler.
Pois algunha novidade das que chegaron ultimamente (é o que ten facer crítica), o que máis me gorenta é A música das esferas de Carlos Lema.
O libro que non lerías endexamais.
Unha vez preguntáronlle a Lampedusa por que lía novelas de vaqueiros e contestou algo así como que tamén había que saber aburrirse. Non hai libros que non lería, até as crónicas atroces dos tertulianos da Cope e as morrocotudas sagas pseudo-eróticas que andan entre os máis vendidos espertan o meu interese e serven para ese saber aburrirse. Naturalmente, non hai libros que non lería, pero si hai libros que non vou ter tempo para ler e que andan polo fondo da cola de admisión.
A túa triloxía ou saga preferida.
Ando tentado de dicir Reckless de novo, pero case que lle vou dar tempo a autora para rematala e vou ir ao clásico O señor dos aneis, de Tolkien.

Listo, ten razón o Castiñeira que leva tempo, pero tamén é ben entretida de facer, a ver se as convidadas se animan. E non quero rematar sen facer un chamamento a que leades (e a ser posíbel merquedes) calquera dos libros que saen ao longo deste artigo, particularmente os que están editados na nosa lingua, en edición física ou electrónica, pero apoiando sempre o libro galego, que ten unha longa remontada por diante.

#Blogoleira #Cotidiano #Lectura #Libros #Literatura #Memes

11/07/2011 by marioregueira

Contra a rede das pequenas cousas

Xeralmente non dou demasiado crédito ás perspectivas conspiranoicas sobre as redes sociais. Si presto algo máis de atención ás alertas sobre o seu enfoque puramente comercial, porén, aínda con esas limitacións fun asumindo que determinadas redes están para ficar polo menos o tempo suficiente como para deixar unha fonda marca no imaxinario colectivo destes anos. E paralelamente ao seu ascenso vivimos a caída moderada pero o suficientemente notábel dos blogues. En realidade non tanto a caída en número como a caída na atención do público e a caída da súa faceta como rede social, que tamén existía.

Non enganarei a ninguén, decátaste disto tomando algo con vellos compañeiros da época dourada da blogoleira, mentres xorden as cuestións de canta xente abandonou o seu blogue e de canta outra leva meses sen actualizalo, de quen volveu e de como con tanta outra rede de mensaxes breves perdemos capacidade de cohesión e de debate. Como digo, non creo que existan ferramentas intrinsecamente malas, e moito menos caerei na hipocrisía de consideralas así cando son ferramentas que eu mesmo emprego. A aparición das redes sociais serviu ademais para liberar moita práctica marxinal do mundo dos blogues. Xente que soamente subía vídeos ou fotos atopou un foro máis axeitado, porén ironicamente esa tendencia tamén acabou arrastrando a moitas das persoas que empregabamos o medio para reflexións e debates. É certo que o seu factor de incipiente rede social, grazas á que coñecemos a moitos bos amigos, xa estaba presente. En nome dela faciamos xuntanzas e festas e gozamos de moi boas tardes tomando cañas con descoñecidos que non o eran, pois sabiámoslles os intereses e as opinións máis aló do que calquera formulario do facebook permite hoxe.

Porén, empregabamos os blogues sobre todo para debater. Hoxe en día é moito máis cómodo poñer unha ligazón e agardar polos polgares cara arriba, ou polos rechouchíos que a multipliquen. Moito máis cómodo na maior parte das ocasións que elaborar un discurso sobre a nova, aplaudila ou impugnala, crear algo novo a partires dela e contribuír ao debate. E iso, máis aló das outras utilidades que sen dúbida poden achegar as redes sociais ás nosas vidas, é unha traxedia que deberamos evitar. E comezaba falando de conspiranoias porque non creo que (como lin nalgún lugar) exista un complot dos gobernos para manter ás persoas idiotizadas coas redes sociais de mensaxes breves e afastalas así dun debate público máis complexo. Por desgraza, o proceso foi o suficientemente grande como para non ter que acusar a ninguén, os culpábeis somos nós mesmos, e as consecuencias sufrirémolas de novo nós tamén. O potencial que os blogues poderían achegar ao debate político e social é algo demasiado importante como para deixalo de lado, especialmente nun país que vive horas baixas, que ve os seus medios de comunicación fechados e atravesa un temporal político de final incerto.

Fronte a aqueles que din que a revolución será twitteada eu creo, xunto con Scott-Heron (que a terra lle sexa leve), que a revolución será ao vivo. E que será afinada do xeito no que se afinaron sempre as revoltas: con longas deliberacións e obxectivos claros, co respecto que se gaña aos adversarios nos debates e a descuberta minuciosa de todas as trampas que lle sairán ao paso. Ao vivo e cociñada en libros e xornais, en blogues que van pasando a libros e libros que fican finalmente en blogues, se cadra para que todos nos decatemos de como seguen sendo necesarios. Cousas que en definitiva non caben nun hashtag, nin en 140 caracteres nin nun click de rato que pretende dicir que gostamos inmensamente de algo que mal tivemos tempo para ler completamente.

#Activismo e resistencia #Blogoleira

27/10/2010 by marioregueira

A tortura da esperanza

Levo demasiados anos crendo que fora un feito real mitificado polas néboas da historia, dende que llo escoitei narrar a un vello anarquista nunha palestra. Pero por fortuna A tortura da esperanza non é real, é un conto de Villier de L’isle-Adam que capta moi ben un sentimento frecuente aos seres humanos en situacións extremas. Nas cadeas da Inquisición española un vello rabino aragonés está sendo sometido a torturas para que abxure da súa fe. Día tras día durante un ano o ancián soporta todo tipo de dores e aldraxes até que, na véspera da súa execución na fogueira, atopa a porta da cela aberta. Durante horas camiña cara á liberdade, mais xusto no intre no que xa se pensa a salvo… Realmente a tortura máis efectiva para dobregarnos é sempre a da esperanza, consume as nosas forzas recalculando a liberdade que xa dabamos perdida inmediatamente e remata por sumirnos de volta nunha versión endurecida da vella situación.

Non sorprenderei se digo que a tortura da esperanza me lembra á situación social e política actual. E non porque a vella esperanza fose demasiado brillante, aínda que si que representaba a posibilidade de romper as dinámicas eternizadoras do dominio da dereita negacionista no noso país. Dalgunha forma a sociedade acusou ese golpe e como o vello rabino da historia sentiuse derrubar nos brazos e no sorriso hipócrita dos inquisidores. Concretamente, non deixo de relacionar con isto o desinchamento progresivo do blogomillo nos últimos meses. É certo que o factor rede social axudou un tanto, pero non é menos certo que facebooks e twitters teñen xa os seus anos, e a nosa desidia non tantos.

O blogomillo viviu o seu apoxeo nun momento de mudanza política do que non deixou de ser instigador, celebrador e tamén crítico nos seus anos clave. Nunha sociedade como a nosa, de núcleos poboacionais pequenos, clima adverso, e problemas crónicos de sociabilización, o xurdimento dunha trincheira dixital significou a primeira posibilidade de participación no debate político para moita xente, unha tribuna plural que permitía a oportunidade de manter unha voz individualizada, aberta a todos os matices. E foi tamén a consciencia para moita xente de que non estaba soa e que un abano de simpatías e empatías se abría para ela.

Non caeremos na inxenuidade de dicir que ferramentas de comunicación como os blogues poden salvar un país noqueado pola tortura da esperanza. Porén si que é certo que, nun momento no que outras ferramentas de comunicación caen baixo a presión ou a desidia do poder político, o noso deber é seguir mantendo estas redes vivas e abertas, e sobre todo capaces de seguir artellando a unha comunidade crítica co poder establecido e cos camiños que lle depara ao noso país. Creo que no fondo sempre foi así, e polo menos para este cronista de Gorée, representa unha das razóns polas que manter o porto aberto contra vento e maré, e tamén un poderoso motivo para brindar polo retorno á trincheira virtual de vellos camaradas como Marcos Pérez Pena. Porque o único xeito de sobrevivir á tortura da esperanza e seguir apostando pola esperanza, darlle á volta ao seu coitelo de dobre fío e convertela na mellor arma contra os que nos oprimen. Ou dito doutra forma, facer que os nosos soños sexan os seus pesadelos.

#Activismo e resistencia #Blogoleira #Galiza

11/05/2010 by marioregueira

De ollo

Teño que agradecer a mención feita dende Brétemas e O levantador de minas, ao escollerme para un destes premios virtuais. No que respecta a literatura e edición son dous dos que encabezarían a lista de blogues a non perder de vista. A miña lista, porén, trata de ser máis aberta. Como todas as listas é profundamente odiosa, fican outras cinco ou seis decenas de blogues que se poderían mencionar, e se en algo se caracteriza a blogoleira é na súa heteroxeneidade, na falta de reglas á hora de crear ou comunicar, polo que todo baremo nace eivado. A lista tamén serviu para botar un ollo ao xa longo pasado dos blogues galegos, apuntar as baixas, celebrar as altas e ter unha mínima nostalxia doutros tempos, onde a blogoleira era sobre todo un lugar de interacción social. En calquera caso, benvidos sexan estes tempos, xa dixen outras veces que isto está máis vivo que nunca e é lóxico que as cousas vivas evolúan ao seu propio ritmo. A lista hoxe, é esta. Onte sería outra e pasado mañá tamén, xa saben que hai candidatos de sobra na barra da dereita, e aínda algún máis que esquecín meter aí (son moi preguiceiro para esas cousas):

1. O outro lado do espello. Máis de tres anos de ateísmo militante, alicismo, ciencia, literatura e música. O meu prototipo de blogue favorito.

2. República da multitude. Alguén me dixo algunha vez que debaixo dos posts de Antón Dobao non debería poñer “comentarios”, senón “aplausos”. A maior parte das veces é unha grande verdade.

3. Tati Mancebo. Reflexións sempre interesantes e unha das poucas voces que soubo seguirlle o pulso ao libro electrónico sen caer na obviedade ou o catastrofismo.

4. Afogando no Sarela. O retorno á blogocousa dunha das figuras que a revolucionou no seu momento, desta volta prescindindo do ton corporativo e optando pola bitácora persoal.

5. Capítulo Cero. Capítulo Cero é desas bitácoras que rozan a profesionalidade blogueira, tan frecuentes noutras linguas e tan estraños na nosa. Para min sóbralle a parte de comida (máis da metade), á que só recurro cando vou comer fóra. En calquera caso son un grande seguidor das curiosidades e andanzas da outra parte.

6. Calidonia. Un dos vellos do blogomillo, ou como tamén se di, un clásico.

7. Microqontos. Aínda que xa rematase o certame deste ano, convén non perderlle ollo para enterarse do vindeiro. Unha iniciativa interesantísima de narrativa hipertextual, que demostra que se pode facer cultura sen un can e con moita ilusión.

8. C’mmons baby. Outra rara avis, un podcast galego baseado en licenzas libres.

9. Ataque Escampe. A maior parte dos grupos que abren blogues acaban por enchelos de datos de taboa de anuncios ou de raridades que só interesan aos fans. Ataque Escampe conseguiu facer, ademais de todo iso, un blogue con personalidade. Non sorprenderá a quen os coñeza.

10. O bló de L&M. Débolle esta mención pola cantidade de risos que ecoaron na miña casa seguindo as andanzas de Mati e Laura.

E xa digo que toda lista é odiosa e que recomendo que cada quen se mergulle na inmensa diversidade da blogoleira para atopar as súas referencias. Por certo, as regras do premio son as seguintes:

– Os elixidos teñen que incrustar a imaxe do selo e un enlace ao blog que os recomendou.
– Seleccionar e enlazar dez blogs máis que segundo o meu criterio paga a epna recomendar.

Pero desculpo o seu cumprimento a calquera dos premiados.

#Blogoleira #Cotidiano

09/04/2010 by marioregueira

O delicioso balbordo

Nos meus anos escolares, é dicir, hai moito tempo, tiven que facer varios traballos sobre a obra de Rosalía. Nalgún momento, na miña casa recitei en voz alta os versos “«¡Ánimo, compañeiros!/Toda a terra é dos homes” para comprobar sorprendido como un dos meus proxenitores remataba de recitar de cor a estrofa enteira, con moi leves variacións. Esa persoa non sabía, ou non podería asegurar que poema era de Rosalía, escoitárallo recitar á súa avoa (a miña bisavoa) que, cando moza, fora emigrante en Cuba. O momento, do que non podo negar o sorprendente e emotivo, é doadamente explicábel pola grande popularidade que os libros de Rosalía tiveron no seu momento e nos moitos anos que seguiron, alén da súa relación con formas de poesía popular coa que, a forza de mesturarse, acabaron moitas veces confundidos.

Pero tamén pesou, e moito, o feito de que Rosalía fose unha das poucas autoras que escribían naquel momento para un pobo orfo, ou case orfo, de literatura. Sen ningún afán de restar méritos literarios, analizando só a situación dende unha perspectiva estrictamente mercantil, os seus libros chegaron a eses niveis de popularidade porque non tiñan apenas competencia e atoparon un mercado que efectuaba unha grande demanda deles. Segundo esa mesma regra de tres, os escritores do Rexurdimento deberían ver con escepticismo e unha certa precaución económica o xurdimento de máis autores que escribisen na súa lingua, a fin de contas viñan a restarlles popularidade, por non falar de que eses novos autores nunca poderían aspirar a vender tantos libros coma eles, e moi poucos chegarían a esa honra inmortal de permanecer na memoria do pobo. Baixo esa óptica, os grandes momentos de efervescencia literaria do noso país, que ninguén dubidaría en localizar nos últimos trinta anos, son un enorme paso cara a atrás. Nin unha soa desas obras pode aspirar ao nivel de vendas e á popularidade que tiveron as obras de Rosalía, ningún dos meus netos nin das miñas netas recitarán endexamais un verso de Avilés de Taramancos ou algunhas das moitas emblemáticas citas que hai en Cara a Times Square de Gonsar. Toda esa literatura foron anos absolutamente perdidos, é coma se non existise.

Esta loucura non é máis que unha esaxerada redución ao absurdo dalgún dos argumentos que puiden escoitar sobre o papel da literatura en relación aos blogues, especialmente tratando de manter a base de que fóra dun par de pioneiros, nunca máis volveu existir nada interesante e nunca se conseguiron as mesmas taxas de audiencia. E ser pioneiro é algo moi importante, ninguén o dubida, e non pretendo restarlles un ápice do seu mérito, pero tamén ten un lado excesivamente doado. A soidade pode ser atenazadora e poden faltar exemplos polos que guiarse, pero tamén é verdade que onde mellor se espalla a propia voz é nun ambiente de silencio.

Non vou enumerar a cantidade de exemplos que desmiten unha afirmación tan rotunda, moitos deles xa están aí na barra da dereita, e outros estarán xurdindo mentres escribo estas liñas. Chégame con aludir a ese delicioso balbordo no que se convertiu o blogomillo, tamén para a literatura e no que poden atoparse proxectos interesantes que nos garanten que a nosa literatura e a nosa lingua están máis vivas que nunca. Por sorte non levamos todos un lustro lendo o mesmo par de blogues, por sorte, podemos aprender moitos máis poemas que os de Rosalía. Por suposto que non tod@s podemos ler todo, pero creo que nin no choio da literatura nin no da rede se tratou nunca diso.

#Blogoleira #Galiza #Literatura

15/03/2010 by marioregueira

Lendo 2.0

Se cadra unha das fontes de debate e estudo para o feito literario nas próximas décadas será a nova relación que a literatura estabelece cun formato electrónico tan versátil como os blogues. Deixando de lado a parte de promoción editorial que tan bos exemplos está deixando no país, e tamén o trillado tema dos libros electrónicos como formato, considero do máximo interese a forma na que moitos dos libros dos últimos anos atopan a súa continuidade nun espazo propio da rede. Nunha primeira impresión penso naqueles blogues que sendo un medio de expresión literaria acabaron compoñendo diversos libros físicos con mellor ou pior fortuna ou entendemento por parte das vellas estruturas literarias. Esas formas de creación na rede teñen un grande interese, aí entraría moi especialmente a capacidade do público para intervir na fixación física da obra e tamén a continuidade que o proxecto teña con independencia desa mesma fixación física.

Porén os que máis me veñen interesando nos últimos anos aqueles blogues que se fan con posterioridade ou dunha forma complementaria das obras coas que se relacionan. Interésanme porque até o de agora contemplei unha grande diversidade na orientación que se lles foi dando. Lembro tentativas malogradas de crear un foro de debate sobre as obras, estragadas en parte pola incapacidade dos autores de entender ou manexar o concepto de foro electrónico. Porén, máis que esas anecdóticas tentativas, gostei sempre moito máis daquelas iniciativas que crearon unha certa continuidade narrativa coa obra inicial, que a completaron, ou lle deron lecturas alternativas e imaxes ou citas. Esa perspectiva que se achega tanto á lectura hipertextual e que pode atoparse tamén en ideas como a de Riofero, de Xelís de Toro, aínda que neste caso non se trate dun blogue, senón dun complemento de audio para o libro.

Ultimamente estou gostando moito da idea d’O cabo do mundo. Non me atrevo a dicilo demasiado alto porque aínda non puiden ler o libro, así que vou mirando o blogue de esguello, en lecturas rápidas, de xeito que non teña a oportunidade de estragar o final. ou adiantar parte da trama O repaso das referencias paréceme, con todo, outra perspectiva moi interesante, esclarecedora aínda que teña o evidente perigo de colocar a interpretación do autor nunha posición xerárquica que poida levar por diante a dos lectores. En calquera caso pregúntome que papel lle reserva o futuro a estes textos, que valor dentro da interpretación da obra ou que recoñecemento da súa identidade con esta. Pode ser que sinxelamente caian no esquecemento.

Nas últimas semanas e cun certo retraso acometín a miña propia experiencia ao respecto, un blogue sobre o meu último libro, e que en realidade é un desexo de experimentar esa hipertextualidade moito máis que unha tentativa de promoción. As miñas prevencións sobre o limitador que pode ser que o autor dea unha única interpretación están formuladas na primeira entrada, porén creo que si se pode falar da multitude de referencias que inzan o libro e das condicións que acompañaron á súa creación e xurdimento. Blues da crecente é un libro que dá pé para poder contar centos desas historias internas sen ter que baixar por iso a descifrar os versos, labor que lle corresponde só ás persoas que len e sobre a que ningún académico e ningún autor debería ter máis autoridade que outro lector calquera. Ireino actualizando de vagar e durará até que me casnse ou até que se esgoten as historias. Veremos en que dá a experiencia e se pode predeterminar proxectos similares en futuras obras.

#Blogoleira #Creación #Lectura #Literatura #Teoría