15/03/2010 by marioregueira

Lendo 2.0

Se cadra unha das fontes de debate e estudo para o feito literario nas próximas décadas será a nova relación que a literatura estabelece cun formato electrónico tan versátil como os blogues. Deixando de lado a parte de promoción editorial que tan bos exemplos está deixando no país, e tamén o trillado tema dos libros electrónicos como formato, considero do máximo interese a forma na que moitos dos libros dos últimos anos atopan a súa continuidade nun espazo propio da rede. Nunha primeira impresión penso naqueles blogues que sendo un medio de expresión literaria acabaron compoñendo diversos libros físicos con mellor ou pior fortuna ou entendemento por parte das vellas estruturas literarias. Esas formas de creación na rede teñen un grande interese, aí entraría moi especialmente a capacidade do público para intervir na fixación física da obra e tamén a continuidade que o proxecto teña con independencia desa mesma fixación física.

Porén os que máis me veñen interesando nos últimos anos aqueles blogues que se fan con posterioridade ou dunha forma complementaria das obras coas que se relacionan. Interésanme porque até o de agora contemplei unha grande diversidade na orientación que se lles foi dando. Lembro tentativas malogradas de crear un foro de debate sobre as obras, estragadas en parte pola incapacidade dos autores de entender ou manexar o concepto de foro electrónico. Porén, máis que esas anecdóticas tentativas, gostei sempre moito máis daquelas iniciativas que crearon unha certa continuidade narrativa coa obra inicial, que a completaron, ou lle deron lecturas alternativas e imaxes ou citas. Esa perspectiva que se achega tanto á lectura hipertextual e que pode atoparse tamén en ideas como a de Riofero, de Xelís de Toro, aínda que neste caso non se trate dun blogue, senón dun complemento de audio para o libro.

Ultimamente estou gostando moito da idea d’O cabo do mundo. Non me atrevo a dicilo demasiado alto porque aínda non puiden ler o libro, así que vou mirando o blogue de esguello, en lecturas rápidas, de xeito que non teña a oportunidade de estragar o final. ou adiantar parte da trama O repaso das referencias paréceme, con todo, outra perspectiva moi interesante, esclarecedora aínda que teña o evidente perigo de colocar a interpretación do autor nunha posición xerárquica que poida levar por diante a dos lectores. En calquera caso pregúntome que papel lle reserva o futuro a estes textos, que valor dentro da interpretación da obra ou que recoñecemento da súa identidade con esta. Pode ser que sinxelamente caian no esquecemento.

Nas últimas semanas e cun certo retraso acometín a miña propia experiencia ao respecto, un blogue sobre o meu último libro, e que en realidade é un desexo de experimentar esa hipertextualidade moito máis que unha tentativa de promoción. As miñas prevencións sobre o limitador que pode ser que o autor dea unha única interpretación están formuladas na primeira entrada, porén creo que si se pode falar da multitude de referencias que inzan o libro e das condicións que acompañaron á súa creación e xurdimento. Blues da crecente é un libro que dá pé para poder contar centos desas historias internas sen ter que baixar por iso a descifrar os versos, labor que lle corresponde só ás persoas que len e sobre a que ningún académico e ningún autor debería ter máis autoridade que outro lector calquera. Ireino actualizando de vagar e durará até que me casnse ou até que se esgoten as historias. Veremos en que dá a experiencia e se pode predeterminar proxectos similares en futuras obras.

#Blogoleira#Creación#Lectura#Literatura#Teoría

Este sitio web emprega cookies para que vostede teña a mellor experiencia de usuario. Se continúa navegando está dando o seu consentimento para a aceptación das mencionadas cookies e a aceptación da nosa política de cookies, pinche na ligazón para máis información.plugin cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies