Vestir a noite, de Olalla Cociña Lozano
Vestir a noite / Olalla Cociña Lozano
Arte de Trobar (Centro PEN Galicia) / 2017 / 98 páxinas
Viaxes pausadas
Atopar o poema como quen atopa unha fotografía vella. Como un elemento que proxecta unha historia,pero do que nos faltan datos obxectivos que, involuntariamente, completaremos cunha mestura de lembranzas e imaxinación. A tentación de definir así o encontro coa poesía de Olalla Cociña asalta ao lector xa no contacto cos seus primeiros libros, aínda que aparece dunha forma moito máis rotunda en Libro de Alicia (2008) e Ningún precipicio (2013), as obras previas a este Vestir a noite. Tres libros onde o cifrado desa realidade experimenta unha viraxe cara ao hermético, ou se cadra sexa máis xusto dicir que concede máis espazo a esa mestura de lembranzas e imaxinación, como se as fotografías que atopamos estivesen comidas polo tempo. Aínda así, sería inxusto permitir que a metáfora da imaxe capturada relacionase este novo poemario da autora co seu inmobilismo. Vestir a noite comeza cunha viaxe: un percorrido curto, case doméstico, contado cunha minuciosidade que ralentiza o ritmo e que supón unha magnífica forma de introducirnos na obra.
A memoria dos cuartos nos que se dorme, as árbores ás que subir e as lombrigas que examinar de perto compoñen unha aventura que nos devolve inmediatamente á infancia, ou ao territorio mesto do pasado que comeza con ela. Un punto de vista no que non tardará en aparecer a dimensión do eu en relación co mundo e as súas catástrofes: a destrución do paso do tempo, a distinta elasticidade do seu transcorrer e a dimensión dun universo que atinxe tamén a un eu aparentemente pequeno. Esa identidade que, xa na terceira persoa coa que comeza o libro, anuncia a precariedade da súa firmeza en relación á experiencia que narra.
Se cadra por iso a segunda parte do poemario “Sombra” volva situarnos en espazos que remiten a mundo que esmorece, con certas referencias á arqueoloxía e aos rastros do pasado que seguimos a atopar nas nosas vidas. Unha perspectiva na que xa aparece a primeira persoa plural que domina “Nubes de repouso”, onde os poemas xogan cun espazo en extinción ou ao borde da catástrofe e dun mundo que aparece estraño e marabilloso ao mesmo tempo.
O resto do libro devólvenos á metáfora fotográfica que brilla explícita en “Tres fotografías”, onde sorprenden as referencias vampíricas, a medio camiño entre a súa natureza como medo infantil e como identidade subalterna. Tamén en “Vermella, branca, negra” poderiamos recoñecer escenas detidas no tempo e acceder algo máis ao significado do que Olalla Cociña nos conta. Unha visión intensa do pasado, unha viaxe pausada como a que se fai sobre un álbum de fotografías e que, como ben advirte Luz Pichel no prólogo, acaba deixándonos un doce sabor de boca. O da recuperación dos praceres esquecidos. Como cando buscas algo / e está.
Sermos Galiza 273, 23 de novembro de 2017, Foradeserie, px. 6.