Batman en Barcelona
A banda deseñada xa ten un par de anos, pero en realidade hai moi pouco que me crucei con ela e non deixou de captar a miña atención. Levar ao cabaleiro escuro dunha cidade gótica a outra parecía un exercicio que merecía atención e sen dúbida podo xulgar que deu un resultado curioso, deses que dan para estudar o cruce de culturas, o imaxinario e os mitos nos que unhas e outras se apoian.
Non entrarei na crítica da banda en si mesma, que polo visto non contentou a todo o mundo. Quero falar do detalle simple e vexilolóxico que ilustra esta entrada. Si, camaradas, Batman non só ten o atrevemento de pasear por Barcelona, non só esconde os seus vehículos baixo a fonte máxica de Montjuic, e non só ten o atrevemento (como Bruce Wayne) de falar en catalán, senón que mesmo chega a empuñar unha senyera para enfrontarse aos seus inimigos.
Dentro da historia, na que introduce mito do San Jordi, Batman transmútase no novo vencedor do dragón, encarnado por Killer Croc. Sérvese para iso dun símbolo omnipresente na cidade. Resulta abraiante, até para quen vai preparado, a omnipresencia dos quatre rius de sang nas cidades catalás. Obviamente non só nas bandeiras oficiais, nin nos símbolos locais inspirados nel, senón moi especialmente nos balcóns e fiestras das casas, e tamén nas pequenas manifestacións do día a día. Non resulta estraño, por tanto que Batman botase man diso, a fin de contas, é bastante doado atopar unha bandeira catalá nun paseo por Barcelona, xa non digamos nunha carreira apresurada e en loita contra o mal. Porén, a unha persoa da Galiza, por desgraza, si que lle resultará estraña a forma de alardear, non só das vistas fermosas da cidade, senón tamén a forma de non esconder a existencia dunha lingua propia e a dun símbolo nacional.
Non entro nos problemas económicos e de contacto que dificultan a existencia dun Batman nalgunha das nosas cidades. Seguramente sexa moi complicado facer saltar ao cabaleiro escuro polas torres da catedral de Compostela, as murallas de Lugo, ou polos edificios de Vigo, A Coruña ou Ourense. A fin de contas, Barcelona tamén é nos últimos anos unha marca comercial e como tal procura publicitarse. Porén, aínda con esa perspectiva en mente, podemos dicir que o camiño cara ao éxito (polo menos nese sentido) pasa por non renegar do que es e non tentar tapar ningún aspecto importante dos que te conforman, ao contrario, tratar de amosalos cun certo orgullo.
Hai un sexto sentido que me di que, a pesar de que poderiamos contar coa correspondente versión da banda deseñada en galego, moi poucos guionistas se atreverían a poñer a Bruce Wayne, un millonario, falando en galego, unha lingua de pobres. E xa non falemos da hipotética aparición dun símbolo nacional que foi extirpado dun deseño tan radical coma este para evitar a súa excesiva “politización”.
Pode parecer ridículo para moitos, pero unha parte importante do noso futuro como cultura pasa pola relación con outras culturas, especialmente en eidos que atinxen á cultura de masas urbana e que requiren un desenvolvemento que aínda estamos lonxe de atinxir. A transmisións dos nosos mitos (como simple literatura) son vitais se queremos ter algo que dicir na enorme pota onde se coce o caldo das culturas. Algo que dicir que exceda o que se lles conta aos turistas as fins de semana, claro. E conste, que abenzoamos moi a miúdo este tipo de guerrilla que nos coloca as cores en lugares insospeitados, pero mesmo así un querería unha presenza máis resolta, un darnos a coñecer aínda nas lendas máis básicas, un certo orgullo de amosar o que somos. Un Jazz Maynard que mude o Raval polo barrio de San Pedro e o pasaporte catalán (sic) polo galego, unha visita de Corto Maltés á Torre de Hercules/Breogán a continuar as Célticas, un Asterix na Galiza, irmandamento cos ártabros e ataque ás murallas de Lugo incluído, ou un Batman pendurado da Berenguela. Cousas que servirían, ademais, para achegar a nosa cultura e o orgullo pola nosa lingua e a nosa identidade ás novas xeracións (aínda que non só).
De feito con panda coma esta (e coma esta, que non estaba o día que fixeron a foto de arriba), só cabería berrar o mítico: Santos morcegos, Batman, acúdenos!
Antuán
16/02/2011 - 15:18
Cada quen ten os heroes e as aventuras que merece:
http://3.bp.blogspot.com/_oLYqylry7GQ/SduvKKNx5eI/AAAAAAAACok/AylQBMqiDKo/s1600-h/spiderman+en+cadiz.jpg
Oes, aquí entre nós, e non podemos falar co Kingpin (que seica ten casa en Fisterra) pra que contrate a algún deses moinantes con mallas pra que den choutos pola Galiza adiante?
E se…
O Dr. Strange coñecese ao Dr. Alveiros?
Lobezno fose confundido co Lobo da Xente?
Matt Murdock defendese a Sito Miñanco en tribunal?
Peter Parker fixese unhas prácticas para A Nosa Terra?
(Arranxa aí algún debuxante que sacamos historias pra un tomo gordo en tapa dura) (vou buscando o tlf de Alan Moore)
Mario
16/02/2011 - 17:26
o_O’ Dime que iso era un fanart. Eu que sempre tiven a Spiderman por un superheroe de esquerdas…
E home, de todo iso que formulas o máis interesante sería algunha trama nos comezos do século XX, na que Castelao ten un pan b por se falla o estatuto e que consiste nunha armadura enfeitizada con petroglifos eléctricos que dá superpoderes para loitar contra o centralismo opresor. Iso, ou un “Lugh” ou “Breogán” cos mesmos puntos de partida que “Thor”. Se o campo ser é longo…
Antuán
17/02/2011 - 11:53
Coma sempre, a 1000 kilómetros por diante de min e na dirección correcta. Xa temos argumentista! Ficamos co Mario Regueira (esquecede o de Alan Moore) (e o do casino!).
Tento achegarme algo e propoño unha League of Extraordinary Gentlemen com os do PG lutando contra as faccións de falanxistas. (Incluso un Bóveda como The Shadow). Até poden ter algo tipo junior, un X-Force con rapadiños como Díaz Pardo ou del Riego…
E de fanart nadiña:
http://sobrecomic.com/2009/04/08/spiderman-en-cadiz/