24/06/2016 by marioregueira

Inglaterra prevalece

Alan Moore lo imaginó a finales de los 80. Un Reino Unido que sobrevive a una guerra nuclear que acentúa su aislamiento. Un gobierno fascista y clerical que persigue cualquier forma de disidencia. Conflictos territoriales en Escocia y políticos con apellidos galeses entre los dirigentes. V de Vendetta, la obra realizada junto a David Lloyd trataba de digerir los casi diez años de Margaret Thatcher en el poder, uno de los gobiernos que más transformó la sociedad de las islas. En cierto sentido, fue la respuesta del mundo del comic a un trauma largamente contestado por el punk británico y otras manifestaciones culturales.

Los artistas emplean mentiras para contar la verdad. Y quizá la mayor verdad que oculta la obra de Moore y Lloyd es que no se trata del reflejo concreto de un momento político, sino de un relato intemporal que pudo demostrar su vigencia muchos años después. Quizá después del resultado de las votaciones que hoy publica la prensa la distopía del hombre con la máscara de Guy Fawkes recupere de nuevo su valor de retrato distorsionado de una sociedad.

La Unión Europea fue, en las últimas décadas, una de las grandes trampas para las clases populares. A ella entregamos nuestra soberanía popular sin recibir nada a cambio y desde ella se realizaron políticas tan detestables como la realizada con los refugiados sirios. El papel de las comunidades nacionales en su seno practicamente se desvaneció ante una institución que siempre afirmó estar hecha para los estados y no para los pueblos. Ninguna crítica sobra a una macroestructura política que habría que derrumbar o transformar en algo completamente irreconocible.

Y sin embargo, no hay otra forma de ver el referéndum de ayer y su resultado que como una tragedia. No votan por la salida del Reino Unido las organizaciones de izquierdas ni las comunidades nacionales, tampoco los sectores críticos con lo que la Unión Europea representó en cuanto a solidaridad y justicia. Los vencedores son los espoleados por discursos racistas y autárquicos, los nostálgicos del imperio, los que cerrarán sus fronteras y simplemente disputarán a la Unión Europea su papel en la infamia mientras siguen mandando tropas la todas las guerras del otro lado del planeta. Los feudos tradicionales de la izquierda, los viejos valles mineros, las regiones de Gales que siguen creyendo en su identidad nacional, los irlandeses del Ulster y toda Escocia al unísono quedan, una vez más, atrapados en una pesadilla que tendrán que desmontar poco a poco. Y junto a ellos, una buena parte de los migrantes que estos años formaron parte de su sociedad y que ahora mismo comienzan a poner un pie en tierra de nadie. Y por mucho que la salida sea, posiblemente, amortiguada por el aparato burocrático del Estado, la sociedad británica acaba de mandar un oscuro mensaje a una parte importante de su ciudadanía. Tal y como decían en la obra de Moore y Lloyd, Inglaterra, la vieja Inglaterra de las distopías, prevalece.

#Alan Moore#Banda Deseñada#Brexit#David Lloyd#Escocia#Gales#Inglaterra#Irlanda

26/02/2014 by marioregueira

Ferrol – Liverpool

A persoa que viña comigo riu as primeiras cinco veces que dixen que Liverpool era moi semellante a Ferrol. Á sexta decidiu que, ou ben o estaba a dicir en serio, ou a brincadeira, por repetida, deixaba de ter graza. É certo que non podo evitar comparar todas as cidades que piso coa miña orixe, e non puiden deixar de ver os ecos do meu propio mar na apoteose neoclásica de Liverpool ou no seu pasado de estaleiros. O feito de Liverpool ser unha cidade do noroeste do país concibida como produtora de barcos e porto forte tráeme reminiscencias da vella lenda local sobre as palabras dos ingleses na súa tentativa de invasión de Ferrol. Se Inglaterra tivese este porto estaría rodeado de murallas de prata. E a vella prata do inglés refulxe no pasado unha vez máis, e fainos imaxinar canto mellor sería para a nosa historia de derrotas ser o Xibraltar do norte ou a Malta do Atlántico, como melloraría a nosa sorte sendo un Liverpool do extrarradio no canto dun dos mellores estaleiros esmorecendo nun decadente reino do Sur. Soñan os escravos, nas noites de crise, con mudar de donos.

Do resto, máis aló da imaxe que tiña dela, un lugar onde os Beatles tocan constantemente mentres Liverpool e Everton xogan un derby eterno, gostei das historias inesperadas, as que hai que pescudar máis aló do evidente. Entre elas, a complicada xestión dun pasado complexo, formado por múltiples comunidades afluentes e coa sombra permanente de ser un dos primeiros e maiores portos da trata humana. Sen tempo para participar na homenaxe a Rosalía deste ano, paseamos polo Museo da Escravitude recitando mentalmente o “cando van, van coma rosas”, mentres nos preguntamos cantos outros museos faltan na cidade, e se a explotación feita contra os inmigrantes galeses e irlandeses terá algunha vez un recoñecemento permanente similar. Se non serían os seus descendentes parte desa mocidade do suburbio que contestou o racismo policial cunha revolta de días aló nos comezos dos 80, demostrando que a cor dos explotados é sempre a mesma, que a unión é a orixe de toda forza e que había unha fórmula mellorada para a White Riot que pedían os Clash.

Naturalmente, e a pesar da moita ou pouca tradición de esquerdas que teña, calquera centro urbano con algo de nome comeza a caer nesa espiral na que o capitalismo a convida a converter nunha marca comercial e inzarse de grandes tendas e centros comerciais cortados por patróns similares. Sospeito que algunha vez probaremos a resistencia das nosas cidades polo carácter que conserven dentro desta corrente uniformizadora e valoraremos a posibilidade de beber un café distinto ou unha comida que teña un toque realmente local e non o preparado exótico producido pola mesma receita para todo o mundo. Liverpool non é unha excepción, e a pesar diso admira ver como conserva unha certa xovialidade, un carácter irrenunciábel que segue a percibirse nas rúas tomadas por xente de todas as idades cada noite de lecer. Unha alegría na que sospeito unha mocidade que segue soñando as súas ansias duplas de ser estrelas de rock e heroes da clase obreira sen entender que haxa nada de contraditorio nos dous extremos. Unha alegría que hai décadas que non escoito polas rúas de decadencia infinita dos portos do Sur.

#Cotidiano#Inglaterra#Liverpool#Viaxes

Este sitio web emprega cookies para que vostede teña a mellor experiencia de usuario. Se continúa navegando está dando o seu consentimento para a aceptación das mencionadas cookies e a aceptación da nosa política de cookies, pinche na ligazón para máis información.plugin cookies

ACEPTAR
Aviso de cookies