Poesía arquivos - Mario Regueira

03/07/2024 by marioregueira

PoesIA

Orixinal do usuario de Flickr Takashi Yamamiya – CC 2.0 Generic

Con doce anos programei unha aparición de texto con aparencia de resposta espontánea nun MSX que xa daquela estaba obsoleto. Tratábase dunha secuencia moi sinxela pero que facía parecer que estaba conversando coa computadora e que esta era capaz de responder como se tivese conciencia propia e manexase, non só a lingua, senón tamén as referencias que aparecían na conversa. Fixérao para enganar un dos meus primos, que daquela estaba especialmente impresionado polo filme de Kubrick e polas posibilidades de poder falarmos coas máquinas. Conseguino aínda que, como bo ilusionista, desvelei a farsa pouco despois.

Faltaba moito, ou iso lle dixera entón, para desenvolvermos computadoras con posibilidade de resposta. Certamente, trinta e pico anos non foron poucos e se nos poñemos a afinar, se cadra non temos máis que unha ilusión algo máis complexa que o truco co que xogara aquela tarde dos anos noventa. É fácil pensar que hai unha conciencia detrás das plataformas, sobre todo porque non hai ningún primo máis vello que nos explique que non é así. Hai anos chamábanos a atención a xente maior que contestaba con porfavores e grazas e Alexa. Hoxe, descubrímonos moitas veces facendo cousas parecidas. E moita xente mesmo agarda a aparición inminente dun HAL 9000 disposto a facerse cos mandos da nave.

O tempo que chega está, sen dúbida, cheo de desafíos e de oportunidades. E son escenarios onde, máis que agardar pola catástrofe, sempre penso que o mellor e armarse de ferramentas discursivas, prepararse para explorar novas paisaxes e, mentres se poida, tratar tamén de xogar cos novos elementos. Tanto como creador como na miña faceta de investigador, non podo negar que sempre me vin fascinado por ese universo, aínda que nunca me dedicase máis que esporadicamente a el. Respondín con este espírito á convocatoria do proxecto Poes/IA: poesía e Intelixencia Artificial, que hoxe publica as achegas de oito poetas guiadas por esa vontade de camiñar novos territorios.

Participo cunha modesta proposta de colaboración entre ChatGPT e a miña propia creatividade. No fondo hai máis cousas: os mitos fundacionais do literario que vibran na referencia homérica, a propia idea do futuro e as autorías colectivas. E como digo no comentario que acompaña o poema, non son meus os versos máis ampulosos.

Canta ou deusa, texto de Mario Regueira para PoesIA

#intelixencia artificial #poesía

26/05/2023 by marioregueira

O deserto dos leões

Falaba hai pouco nun artigo da lenda de Curros Enríquez e a súa “Cantiga”. O poeta escoita cantar polas rúas un poema seu levemente modificado de había moitos anos. Humildemente, vivín a miña propia lenda hai anos unha noite de San Xoán á beira dun río, cando o fío musical da celebración deu en facer soar “Trens cara ao sul”, un poema do meu libro Blues da Crecente que formaba parte dos lanzamentos previos deste O deserto dos leões que Malvares de Moscoso e J. CNNR presentaban onte nas redes.

Hai moitos anos e moitos acontecementos que me separan desa diloxía que foron os libros Tanxerina e Blues da Crecente. Ambos propuñan viaxes por territorios de excluídos e sometidos, repasaban as súas loitas e camiñaban polos seus mitos, trazando unha lectura colectiva que tamén apelaba á miña propia cultura. E sinto que este traballo continúa por ese percorrido, que alarga estas referencias implicando a máis persoas e que tamén as continúa da man dun estilo musical que bebe de todas as raíces da cultura das comunidades oprimidas. Non podo evitar unha enxurrada de recordos simplemente con ler os títulos, incluído o poema que deu título durante anos a este blogue, “O porto dos escravos”. Hai anos que non paso polo café de Rick a xogar coas súas ruletas trucadas, porén, é bon saber que polos camiños que atravesan o deserto e se dirixen cara ao sul, os que continúan os ronseis dos barcos que nos arrastraron a outras terras, hai unha música que continúa eses versos e os fai de tod@s.

26/08/2020 by marioregueira

Ese anaco de horizonte

Seguramente é un dos primeiros malentendidos que lembro da primeira infancia. De cara á paisaxe que amosaba a casa da bisavoa, miña nai trataba de me explicar o que era o horizonte. O horizonte como espazo abstracto que unha crianza imaxinativa coma min non conseguía concibir e que tomaba a forma da paisaxe real que vía no fondo da terra. Nese momento, para min, o horizonte foi para sempre un monte contra o solpor das terras do norte, un lugar onde as árbores que nacían da terra acababan unidas polas copas e onde ás veces aínda vías pasar xente levando carros. Non entendía cando miña nai explicaba que, por máis que andásemos nunca chegaríamos ao horizonte e así o configurei como un país máxico que estaba uns cantos quilómetros adiante. Quilómetros baleiros de calquera propósito, imposíbeis de percorrer, vedados a quen realmente quixese emprender a xornada.

Este é o horizonte que, no fondo, sempre entendo, o de algo que non conseguimos apreixar, que se nos escapa, aínda que amose unha imaxe que, no seu contraluz, parece moi definida. Case como un país estranxeiro no que nos negarían a entrada mediante aduanas leoninas. Como un país fantástico que só percibimos en soños ou ao chiscar os ollos no solpor dun serán concreto.

E, máis que calquera outra, foi esta metáfora persoal a que escollín para o anuario da poesía de 2018 que me encargou a xente de Chan da Pólvora. No fondo, porque a literatura é sempre unha cuestión de perspectivas. Alucinamos con tal obra que nos parece moi orixinal, e nos cinco anos seguintes alguén nos explica que en realidade é un plaxio de tal cousa que saíu nunha pequena editora galesa. Pasamos por alto un libro que nos parece anódino, e ao cabo duns meses volvemos a el famentos, porque o pouso que nos deixa é mellor que aquel primeiro impacto, callou en nós e pídenos unha outra lectura.

A literatura do presente é algo cara ao que camiñamos sabendo que é un país precario, inexistente, un código que, ao igual que facían os comerciantes en terras afastadas, improvisamos para comprendernos desde a nosa estranxeiría crónica. Porén, mesmo con estas limitacións asumidas, non podo deixar de aplaudir a intención e a constancia coa que Chan da Pólvora persiste, tratando de fixar os mapas da poesía dos nosos tempos, coa mesma ansiedade e anticipación de quen manda exploradores a atopar o país perdido do Horizonte, onde as copas das árbores se tocan, o sol sempre cae, e aínda hai paisanos levando os seus carros.

#2018 #Anuario #Chan da Pólvora #Chanzo #Crítica #Literatura #Mario Regueira #poesía #Publicacións

07/12/2019 by marioregueira

Volver ás librarías

Marco Livorno

Había máis de sete anos que non presentaba un libro dentro das fronteiras do meu país e iso marca moito, é tempo abondo como para que pareza que o estás facendo (de novo) por primeira vez, case co mesmo entusiasmo e unha expectación que non encaixa co feito de que algo que escribiches esperte tanta atención, aínda que sexa na cotidianeidade socio-cultural dunha pequena cidade.

Estes sete anos non aconteceron nalgún místico país budista: o seu tempo pode dividirse en noites de hospital e outras (ás veces as mesmas) de lecturas e escrita académica compulsiva. Entre un cancro familiar e unha tese terminal. E todo isto no bosque da precariedade no que as fillas da Galiza aprendemos a sobrevivir a base de landras amargas e o apoio das camaradas.

Marco Livorno é un libro importante por iso, porque supón un regreso que nunca pensei que tivese que formalizarse. Porque o seu personaxe central soubo collerme da man para deixarme de volta nas barricadas e no campo literario no que, se o mundo fose perfecto, eu non debera saír nunca. E con Marco Livorno da man entramos tamén de volta nas librarías.

Para quen publicou os seus primeiros libros dentro do ambiente universitario de Compostela era frecuente notar esas bolboretas no estómago. Eu volvía das noites de esmorga e desviaba a ruta para pasar diante da Libraría Couceiro (daquela con dúas sucursais no Ensanche) para ver se o meu primeiro libro de narrativa seguía entre as novidades destacadas da súa vitrina. Algo semellante faciamos ao pasar por diante de Follas Novas e as fins de semana dabamos un pequeno rodeo camiño da estación de autobuses, na outra parte da cidade, para fitar os cristais da sempre ben abastecida Pedreira. Non foron as únicas, aínda que a memoria fai por gardarlles gratitude porque son das poucas que seguen abertas quince anos despois.

Volvo, con Marco Livorno, a entrar nesas librarías, a atopar unha das miñas portadas (pode que a mellor da miña traxectoria, grazas a Sole Rei) cun sorriso pampo e unha sorpresa que sempre é a mesma. Tamén en Chan da Pólvora, que daquela non existía e hoxe é un dos proxectos máis populares do estado nese mundo adverso que é o mercado do libro de comezos do século XXI. Unha fenda angosta entre as paredes pétreas de Compostela que se aferra a poesía como forma de impugnar o tempo atroz no que vivimos.

Marco Livorno

Nunca fun un defensor acérrimo do libro convencional polo feito de selo, esa causa cruzada na que moita xente está disposta a alistarse para loitar guerras nas que ninguén está combatendo. Os libros seguirán séndoo feitos de tinta, de luz ou píxels, porque sempre foron moito máis que un obxecto físico. E, en canto existamos como cultura, e a pesar dos tempos duros que atravesan, estou seguro de que tamén seguirán existindo as librarías, porque moitas delas foron sempre moito máis que un negocio no que vender unha mercadoría determinada. Foron lugares de resistencia e apoio, de complicidades e encontros.

Xunto coas que foron as miñas casas, algunhas poucas barras de bar e outras poucas calellas, debo ás librarías unha larga porcentaxe da miña felicidade nesta cidade. Por iso deixo, a modo de arquivo, a presentación escrita que fixo Quico de Chan da Pólvora do meu libro e o cartel do evento desta semana no que me acompañaron Pablo Rodríguez, Lorena Souto, Carlos Lixó e Elvira Riveiro.

Marco Livorno é Lucarelli. Marco Livorno é a quilla da equipa e o puño esquerdo en alto. A alba do domingo e a escuridade dos baños públicos. Marco Livorno a opereta das vellas ferrolás que tenden a roupa traspasadas polo azul. Amante e camarada. O exilio infindo. Marco Livorno é cabalo i é tigre. Unha historia apócrifa. As cometas que pairan no ceo de Caranza. O seme.

Mario Regueira sorprende coa historia do futbolista que revoluciona as rúas do metal ferrolán. Ven de Italia xoga ao “deporte rei” entoando Bandiera Rossa e dilata os lindes da sexualidade heteronormativa. XII Premio de Poesía Erótica Illas Sisargas, “Marco Livorno” (Editorial Caldeirón, 2019) non deixará indiferente a quen se interne nas súas páxinas.

“E así, detrás das portas dos baños públicos,
escribo o teu nome
como se foses a liberdade.”
de “Marco Livorno”, Mario Regueira

Marco Livorno Chan da Pólvora