A pasada semana foi particularmente movida e dela quero quedarme sobre todo con estas dúas crónicas do pasado sábado. Compensan, cunha xenerosidade que agradezo aos seus autores, unha información que foi relegada á sección local dalgúns xornais e obviada por outros, seguramente medida pola mesma vara coa que miden a importancia informativa da nosa lingua e da nosa cultura. É por iso que hoxe tamén é para min un día de celebración. Praza Pública, un dos novos medios en galego que aparecen este ano, iniciou a súa andaina hai unha media ducia de horas. Mentres escribo estas liñas a páxina está caída, sen dúbida abafada pola cantidade de visitantes que a coparon en tan breve período. E nese feito deberamos ver o cambalear inquedo dos primeiros pasos dunha crianza, tan cheos de ilusión que lles sobra até a présa por todo o camiño que queda por diante.

Diría que agardamos grandes cousas de Praza, pero en realidade unha das cousas boas desta nova iniciativa é que por unha vez é xustamente ao revés. É Praza a que agarda grandes cousas de nós, non só dos que poremos unha pequena parte do noso esforzo en facela (axiña poderedes lerme por aló de vez en cando), senón tamén do que poidamos achegar entre todos ao mantemento e mellora do proxecto. De momento quédanos agradecer ás persoas que impulsaron esta fiestra á esperanza todo o seu esforzo e todo este vendaval de vida que acaba de atravesar a rede.